Kierownik projektu: Ewelina Smoktunowicz

Nazwa programu: Projekt finansowany przez Narodowe Centrum Badań i Rozwoju, koordynowany przez Centralny Instytut Ochrony Pracy – Państwowy Instytut Badawczy w ramach konkursu: Program Wieloletni: Poprawa Bezpieczeństwa i Warunków Pracy-Etap IV

Numer projektu: I.N.16

Czas trwania projektu: 07.2017 – 12.2019.

Opis projektu:

Dobrostan psychiczny przedstawicieli zawodów medycznych jest ważny nie tylko dla nich ale również dla ich pacjentów oraz całego systemu ochrony zdrowia. Badania pokazują, że wśród lekarzy, wypalenie zawodowe obserwuje się nawet u 80% z nich, a 90% z przebadanych 744 pracowników służby zdrowia w Polsce wskazało, że nie ma dostępu do programów przeciwdziałających lub pozwalających radzić sobie ze stresem w pracy.

Celem projektu było stworzenie i sprawdzenie skuteczności interwencji internetowej skierowanej do przedstawicieli zawodów medycznych i służącej zmniejszaniu stresu zawodowego oraz jego negatywnych skutków, jak wypalenie zawodowe i depresja. Został zaprojektowany tak, aby wzmacniać zasoby psychologiczne kluczowe dla radzenia sobie ze stresem czyli przekonania o własnej skuteczności i o dostępności wsparcia społecznego. Składa się z interaktywnych ćwiczeń dostępnych na specjalnie przygotowanej platformie. Choć wszystkie materiały dostępne są przez internet, niektóre ćwiczenia należy wykonać podczas codziennej pracy. W badaniu weryfikującym jego skuteczność wzięło udział 1240 przedstawicieli zawodów medycznych.

Status: Wyniki w opracowaniu

Kierownik projektu: Anna Rogala

Nazwa programu: BST, Wydział Psychologii Uniwersytetu SWPS

Numer projektu: WP/2018/A/10

Czas trwania projektu: 11.2018 – 12.2019.

Opis projektu:

Nawiązywanie i utrzymywanie relacji z innymi ludźmi często nie jest łatwe. Jest jednak coś, co może nam w tym pomóc – nasze własne przekonania,
że potrafimy np.: zaprosić znajomego na kawę albo pójść na imprezę, na której prawdopodobnie nie będziemy nikogo znali. Im bardziej jesteśmy przekonani o własnej skuteczności w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji z innymi ludźmi, tym większe mamy szanse na zawarcie nowych znajomości i pogłębienie tych, które już mamy.

Nawiązywanie i utrzymywanie relacji z innymi ludźmi często nie jest łatwe. Jest jednak coś, co może nam w tym pomóc – nasze własne przekonania, że potrafimy np.: zaprosić znajomego na kawę albo pójść na imprezę, na której prawdopodobnie nie będziemy nikogo znali. Im bardziej jesteśmy przekonani o własnej skuteczności w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji z innymi ludźmi, tym większe mamy szanse na zawarcie nowych znajomości i pogłębienie tych, które już mamy.
Badania pokazują, że przekonania o własnej skuteczności można efektywnie zwiększać, choćby dzięki użyciu psychologicznych interwencji wykorzystujących nowe technologie. Celem badania jest sprawdzenie, czy program Nowi w mieście dostępny online pomaga w zwiększaniu przekonań o własnej skuteczności w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji z innymi. Dodatkowo chcemy zweryfikować, czy korzystanie z programu ma wpływ na poziom odczuwanej samotności, satysfakcji z życia i spostrzeganego wsparcia społecznego.
Szukamy osób pełnoletnich, które w ciągu ostatnich 6 miesięcy zmieniły miejscowość zamieszkania i mają dostęp do internetu.
Osoby, które zgłoszą się do udziału w badaniu, zostaną losowo przydzielone do jednej z dwóch grup. Pierwsza z nich uzyska dostęp do programu Nowi w mieście od razu i będzie z niego korzystać przez okres 3 tygodni. Druga – otrzyma dostęp do programu po upływie 8 tygodni. Podział na dwie grupy jest konieczny, aby sprawdzić efektywność programu. W ten sposób możemy porównać odpowiedzi osób, które z niego korzystały, z odpowiedziami osób, które nie miały do niego dostępu.
Uczestnicy badania wypełnią również ankietę. Pytania w niej zawarte dotyczą m.in. satysfakcji z życia i relacji z innymi ludźmi. Należy ją wypełnić od razu po przystąpieniu do badania, a następnie po 3 oraz po 8 tygodniach.
Wszystkie osoby, które wezmą udział w badaniu, będą mogły bezpłatnie korzystać z programu dostępnego online przez okres 3 tygodni. Program zawiera ćwiczenia mające na celu zwiększenie przekonań o własnej skuteczności w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji z innymi. Stanowią one wsparcie dla osób, które próbują odnaleźć się w nieznanym miejscu i zawrzeć nowe znajomości. Jest to pierwsza interwencja internetowa dla osób, które szukają wsparcia w nowym miejscu zamieszkania, dostępna w języku polskim.

Status: Badanie w toku (rekrutacja nowych uczestników badania zawieszona do 1 października 2020)

Kierownik projektu: Magdalena Leśnierowska

Nazwa programu: PRELUDIUM 11, Narodowe Centrum Nauki

Numer projektu: 2016/21/N/HS6/02837

Czas trwania projektu: 03.2017 – 03.2021.

Opis projektu:

Na przestrzeni życia, większość ludzi przynajmniej raz konfrontuje
się z ekstremalnie trudnymi sytuacjami, zagrażającymi fizycznemu
bezpieczeństwu, wzbudzającymi strach lub poczucie bezradności.
Doświadczenia takie, zwane traumatycznymi, dotyczyć mogą różnych
zdarzeń—wypadków drogowych, katastrof, klęsk żywiołowych czy
aktów przemocy. Według badań ponad 90% osób przyznaje, że
uczestniczyło w jakiegoś rodzaju zdarzeniu traumatycznym w ciągu
życia. Większość osób naturalnie powraca do samopoczucia sprzed
zdarzenia, jednak u części trauma pozostawia wyraźny ślad w
postaci tzw. zespołu stresu pourazowego (Posttraumatic Stress
Disorder, PTSD). Szacuje się, że problem ten dotyczy ok. 10%
ogólnej populacji. Jednak nie tylko sam udział w zdarzeniu może
prowadzić do rozwoju PTSD, lecz także konfrontacja z cudzymi
traumatycznymi doświadczeniami. Zjawisko to zwane traumatyzacją
pośrednią dotyczy przede wszystkim doświadczeń w relacji z
osobami najbliższymi (rodziny, przyjaciół) lub w okolicznościach
zawodowych (np. wśród terapeutów pracujących z ofiarami traumy,
służb ratowniczych). W tym kontekście pojawia się pytanie—czy
procesy związane z rozwojem objawów pourazowych w efekcie
pośredniego i bezpośredniego wpływu traumy przebiegają podobnie?

Celem projektu jest analiza relacji pomiędzy pośrednią ekspozycją na zdarzenia traumatyczne a stresem pourazowym, w tym przede wszystkim ocena rozpowszechnienia doświadczeń traumatycznych i ich następstw wśród osób dorosłych w Polsce oraz weryfikacja mechanizmów procesu pośredniej traumatyzacji. Wyniki pozwolą odpowiedzieć, jakie pośrednie doświadczenie traumatyczne mogą mieć największe znaczenie dla naszego zdrowia psychicznego oraz w jaki sposób prowadzić mogą do rozwoju symptomów PTSD. Projekt obejmuje także metaanalizę istniejących badań dotyczących związku pomiędzy pośrednią ekspozycją a stresem pourazowym.

Status: Wyniki w przygotowaniu

Kierownik projektu: Anna Rogala

Nazwa programu: PRELUDIUM, Narodowe Centrum Nauki

Numer projektu: 2013/11/N/HS6/01339

Czas trwania projektu: 08.2014 – 02.2018

Opis projektu:

Co zrobić, żeby nasza praca zawodowa była dopasowana do naszych zdolności i potrzeb? Możemy sami zmieniać jej właściwości. Przykładem takiego zachowania jest przystosowanie pracy (ang. job crafting). Kiedy z własnej inicjatywy np. angażujemy się w nowe projekty w pracy czy prosimy kierownika o wskazówki, to przystosowujemy swoją pracę do własnych potrzeb i możliwości. Przystosowanie pracy może przyjmować jedną z czterech form: 1) zwiększania zasobów strukturalnych (np. poszukiwanie okazji do rozwoju zawodowego), 2) zwiększania zasobów społecznych (np. proszenie o informacje zwrotną na temat swojej pracy), 3) zwiększania wymagań stanowiących wyzwanie (np. podejmowanie się nowych zadań w pracy), oraz 4) zmniejszania wymagań stanowiących utrudnienie (np. unikanie obciążających emocjonalnie aspektów pracy). Wyniki badań wskazują, że im bardziej przystosowujemy swoją pracę, tym lepiej ją wykonujemy, jesteśmy w nią bardziej zaangażowani i mniej grozi nam wypalenie zawodowe. Przystosowanie pracy jest więc potencjalne korzystne nie tylko dla nas, ale dla całej organizacji, w której pracujemy. Ciągle jednak mało wiemy na temat tego, co powoduje, że pracownicy przystosowują swoją pracę.
W przeprowadzonym projekcie badawczym chcieliśmy sprawdzić, czy im więcej pozytywnych emocji odczuwamy w pracy, tym częściej angażujemy się w jej przystosowanie. Interesowała nas również rola przekonań o własnej skuteczności (ang. self-efficacy) w rozwoju przystosowania pracy. Są to nasze przekonania, że pomimo trudności jesteśmy w stanie osiągnąć swój cel. Po to, by znaleźć odpowiedź na na nurtujące nas pytania przeprowadziliśmy dwa badania (Badanie 1 i Badanie 2). W obu badaniach uczestnicy wypełniali kwestionariusze psychologiczne trzykrotnie, w odstępie 2 miesięcy (tzw. 1, 2 i 3 Pomiar). Były to tzw. badanie podłużne, czyli pozwalające określić, jakie zmiany zaszły pomiędzy poszczególnymi pomiarami.
Wyniki Badania 1, w którym wzięły udział 124 osoby, sugerują, że im więcej pozytywnych emocji odczuwamy w pracy, tym częściej podejmujemy się jednego rodzaju przystosowania pracy— zwiększania wymagań stanowiących wyzwanie. Częściej więc angażujemy się w nowe projekty i podejmujemy się nowych zadań w pracy. W Badaniu 2 sprawdzaliśmy, czy pozytywne emocje odczuwane w odniesieniu do zespołu, w którym pracujemy, pełnią podobną funkcję. Konkretnie interesowała nas rola kolektywnego przepływu (ang. collective flow). Jest to pozytywny stan, który zachodzi, kiedy nasz zespół wykonuje zadanie będąc w szczytowej formie. Charakteryzuje się on pochłonięciem pracą i przyjemnością z pracy. Wyniki Badania 2, w którym wzięło udział 98 osób, sugerują, że im wyższy jest nasz poziom kolektywnego przepływu, tym częściej zwiększamy wymagania stanowiące dla nas wyzwanie. Wyniki Badania 2 są więc spójne z wynikami Badania 1 i wskazują, że im więcej pozytywnych emocji w pracy odczuwamy, tym częściej podejmujemy się tego konkretnego rodzaju przystosowania pracy.

Status: Badanie zakończone. Informacje o jego wynikach znajdują się w artykule Rogala, A., & Cieslak, R. (2019). Positive Emotions at Work and Job Crafting: Results from Two Prospective Studies. Frontiers in Psychology, 10, 2786.

Kierownik projektu: dr hab. Roman Cieślak, prof. Uniwersytetu SWPS

Nazwa programu: 7 Program Ramowy Unii Europejskiej, Komisja Europejska

Numer projektu: 603098

Czas trwania projektu: 01.2014 – 06.2017

Opis projektu:

W ostatnich latach nastąpił rozwój nowych form leczenia depresji opracowanych w oparciu o wyniki badań klinicznych oraz ich metaanaliz. W rezultacie w wielu krajach dotychczasowe standardy terapii depresji podlegają zmianie. Działania te podejmowane są, aby sprostać wyzwaniom, jakie stanowi rozpowszechnienie depresji, szacowane przez WHO (2017) na ponad 300 milionów zachorowań w skali globalnej, oraz niski odsetek chorych, którzy korzystają z jakiejkolwiek formy leczenia. Celem programu E-COMPARED było porównanie skuteczności terapii mieszanej (czyli takiej w której spotkania twarzą w twarz ze specjalistą odbywają się albo naprzemiennie z sesjami interwencji online) w leczeniu depresji osób dorosłych z leczeniem tradycyjnym. Badanie zostało przeprowadzone w ośmiu krajach europejskich o zróżnicowanych systemach opieki zdrowotnej. W Polsce leczenie mieszane obejmowało sesje z internetowym programem Moodbuster zawierającym psychoedukację i ćwiczenia powstałe w nurcie poznawczo-behawioralnym oraz spotkania osobiste z psychoterapeutami. W grupie kontrolnej pacjenci korzystali wyłącznie z tradycyjnych spotkań w gabinecie specjalisty.

Celem projektu było porównanie nie tylko skuteczności nowej formy
terapii ale również jej opłacalności finansowej.

Status: Wyniki w przygotowaniu. Więcej można przeczytać tutaj: Więcej informacji na stronie projektu – https://www.e-compared.eu/ oraz

Kierownik projektu: dr hab. Roman Cieślak, prof. Uniwersytetu SWPS

Nazwa programu: TANGO, Narodowe Centrum Badań i Rozwoju

Numer projektu: TANGO1/266395/NCBR/2015

Czas trwania projektu: 10.2015 – 04.2018

Opis projektu:

System Beviado jest innowacyjnym polskim rozwiązaniem, które dzięki zastosowaniu nowych technologii umożliwia rozwój usług bazujących na oddziaływaniach psychologicznych, tj. działań pomocowych, doradczych, coachingowych, edukacyjnych czy szkoleniowych. System pozwala na tworzenie interwencji internetowych, które stanowią interaktywne programy umożliwiające dostarczenie innowacyjnej psychoedukacji oraz prowadzenie badań naukowych, czy też służących diagnozie pojedynczych osób jak i całej organizacji. System Beviado składa się z następujących elementów:

· Dwóch paneli zarządzania treścią (Content Management System, CMS) umożliwiającego specjalistom samodzielne tworzenie interwencji internetowych (bez konieczności posiadania umiejętności informatycznych) oraz zarządzanie nimi z poziomu organizacji

· Trzech aplikacjiumożliwiających udostępnianie utworzonych interwencji na
najpopularniejszych mobilnych platformach systemowych: Android , iOS oraz w wersji na responsywną stronę www

· Panelu ewaluacji zarządzanego przez Uniwersytet SWPS, który umożliwia kontrolę etyczności, jakości i skuteczności oferowanych oddziaływań
psychologicznych

Status: Powołanie spółki spin-off – Beviado Sp. z o.o w marcu 2019.

Kierownik projektu: dr hab. Roman Cieślak, prof. Uniwersytetu SWPS

Nazwa programu: grant Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego administrowany przez Narodowe Centrum Nauki

Numer projektu: N N106139537

Opis projektu:

Głównym celem projektu była weryfikacja efektywności psychologicznej interwencji internetowej “Stres Pomagających”, skierowanej dla osób pracujących z fiarami traumy, we wzmacnianiu zaangażowania w pracę i wtórnego wzrostu potraumatycznego oraz redukcji wypalenia zawodowego i wtórnego stresu traumatycznego.

Status: Badanie zakończone. Informacje o jego wynikach znajdują się w poniższych artykułach:
Rogala, A., Smoktunowicz, E., Zukowska, K., Kowalska, M., & Cieslak, R. (2016). Stres Pomagających-Efektywność interwencji internetowej dla osób pracujących z ofiarami traumy w obniżaniu wypalenia zawodowego i wzmacnianiu zaangażowania w pracę.Medycyna Pracy, 67(2), 223.

Cieslak, R., Benight, C. C., Rogala, A., Smoktunowicz, E., Kowalska, M., Zukowska, K., … & Luszczynska, A. (2016). Effects of internet-based self-efficacy intervention on secondary traumatic stress and secondary posttraumatic growth among health and human services professionals exposed to indirect trauma. Frontiers in psychology, 7, 1009.

Kierownik projektu: Ewa Makowska-Tłomak

Nazwa programu: Stypendium finansowane przez NCBiR (Narodowego Centrum Badań i Rozwoju) dla doktorantów Międzyuczelnianych Interdyscyplinarnych Studiów Doktoranckich- Psychologia & Informatyka (MISD – P&I)

Numer projektu:

Czas trwania projektu: 01.2019 – 05.2021.

Opis projektu:

Kierownik projektu: dr Ewelina Smoktunowicz

Nazwa programu: PRELUDIUM, Narodowe Centrum Nauki

Numer projektu: 2012/07/N/HS6/02547

Czas trwania projektu: 07.2013 – 07.2016.

Opis projektu:
Pełnienie kilku ról życiowych jest w dzisiejszych czasach codziennością wielu ludzi, niezależnie od tego czy jest to powodowane ekonomiczną koniecznością czy potrzebą osobistego rozwoju. Poznanie mechanizmów odpowiedzialnych za proces łączenia kilku ról życiowych jest zadaniem ważnym zarówno naukowo jak i społecznie. Głównym celem projektu badawczego było sprawdzenie, czy konsekwencje wymagań nałożonych na ludzi w jednej dziedzinie życia (w pracy lub w domu) wiążą się z odczuwaniem przez nich stresu również w innych obszarach życia oraz z odczuwaniem stresu przez ich partnerów życiowych. W ramach projektu przeprowadzono dwa badania z których każde składało się z dwóch pomiarów. W Badaniu 1 wzięło udział 100 osób, które pracowały zawodowo i mieszkały ze swoim partnerem życiowym co najmniej od roku. W badaniu wykazano, że poczucie przeciążenia ilością obowiązków w pracy (tzw. wymagania w pracy) „rozlewa” się poza ten obszar i powoduje, że wzrasta stres związany zarówno z samą pracą jak i z domem. Podobnie, przeciążenie obowiązkami związanymi z domem i rodziną (tzw. wymagania w domu) wiąże się z odczuwaniem stresu w domu jak również w pracy. Dzieje się tak dlatego, że wymagania w pracy i w domu prowadzą do sytuacji w której człowiek ma poczucie, że nie wywiązuje się z zadań w jednym obszarze życia (np. w rodzinie) ze względu na wymagania w innej dziedzinie (np. praca). Sytuacja ta, nazywana konfliktem praca–dom przyczynia się do spadku tzw. zasobów osobistych, a dokładnie przekonań, że jest się w stanie poradzić sobie z wymaganiami z różnych dziedzin. W Badaniu 2 ponownie sprawdzano czy wymagania w pracy i w domu „rozlewają się” poza obszar z którego się wywodzą, a także czy przyczyniają się do wzrostu stresu u partnera życiowego. Badanie przeprowadzono z udziałem 130 heteroseksualnych par, które podobnie jak uczestnicy poprzedniego badania, były co najmniej od roku aktywne zawodowo i razem mieszkały. Wyniki Badania 2 tylko częściowo potwierdziły mechanizm „rozlania” zidentyfikowany w poprzednim badaniu, co wskazuje na konieczność replikacji w przyszłości. Wykazano jednak, że wymagania w pracy, których doświadczają kobiety wpływają na zwiększenie stresu odczuwanego przez mężczyzn w obszarze pracy i domu. Wynika to najprawdopodobniej z tego, że kiedy kobiety muszą wywiązywać się z dużej ilości zadań w pracy, istnieje zagrożenie, że nie będą w stanie wywiązać się z obowiązków domowych, które mogą w tej sytuacji przypaść partnerowi. Stres mężczyzn nie zmieniał się kiedy kobiety doświadczały wysokich wymagań w domu. Z kolei, stres kobiet w domu był wyższy kiedy mężczyźni odczuwali przeciążenie obowiązkami domowymi, które zagrażało wykonywaniu ich pracy zawodowej. Być może kobiety czuły się winne lub martwiły się, że wpłynie to negatywnie na sytuację finansową rodziny. Wyniki badań poszerzają dotychczasowy stan wiedzy pokazując jeden z możliwych mechanizmów odpowiedzialnych za to, że konsekwencje wymagań nałożonych w jednej dziedzinie życia wpływają również na pełnienie innych ról życiowych. Znajomość tego mechanizmu może stanowić podstawę tworzenia oddziaływań psychologicznych skierowanych na prewencję i/lub radzenie sobie ze stresem. Wyniki badań pokazują również, że skutki wymagań w pracy i w domu są niesymetryczne dla kobiet i mężczyzn, co może więc związek z czynnikami kulturowymi. Ze społecznego punktu widzenia, wyniki projektu badawczego pokazują, że konsekwencje wymagań, jakie nakładane są na ludzi w danym obszarze życia, nie ograniczają się tylko do tego obszaru i popularne zalecenie, żeby pracę zostawiać w pracy, a dom w domu, jest trudne—jeśli nie niemożliwe—w realizacji. Wydaje się że bardziej adaptacyjnym podejściem jest takie projektowanie pracy, zarówno zawodowej jak i domowej, aby obniżać wymagania tam, gdzie to możliwe i wzmacniać zasoby osobiste. Wyniki projektu badawczego pokazują, że konsekwencje wymagań, jakie nakładane są na ludzi w danym obszarze życia mają wpływa też na inne dziedziny życia a także na inne osoby. Praca, zarówno zawodowa jak i domowa powinna być projektowana tak, aby obniżać wymagania tam, gdzie to możliwe i wzmacniać zasoby osobiste.

Status: Zakończony. Informacje o jego wynikach znajdują się w artykułach:

Smoktunowicz,E., i Cieslak, R. (2018). How job and family demands impact change in perceived stress: A dyadic study. International Journal of Occupational Medicine and Environmental Health 31(2),
199-215. doi: 10.13075/ijomeh.1896.01134

Smoktunowicz,E., Cieslak, R., i Demerouti, E. (2017). Interrole
conflict and self-efficacy to manage work and family demands mediate
the relationships of job and family demands with stress in the job and family domains. Anxiety Stress & Coping, 30(5),485-497. doi: 10.1080/10615806.2017